گیاهخواران مشهور6

دکتر ویرنیتزر، ورزشکار گیاهخوار مسابقات دو چرخه سواری در کوهستان (قسمت اول)

دکتر کاتارینا ویرنیتزر، دانشمند، نویسنده و ورزشکار وگان (گیاهخوار کامل) می باشد، پیشینه علمی دکتر ویرنیتزر در زمینه های فیزیک و علوم ورزشی است. او پایان نامه ی دوره فوق لیسانس خود در رشته فیزیک را در مورد چتربازی نوشت و پس از آن در علوم ورزشی مدرک دکترا دریافت کرد.

او پایان نامه ی دوره دکترای خود را در مورد خود نوشت، زنی ورزشکار با رژیم وگان که در مسابقات سخت دوچرخه سواری در کوهستان شرکت می کرد.

دکتر کاتارینا ویرنیتزر از سن ۱۴ سالگی، علاقه زیادی به رشته ی دوچرخه سواری در کوهستان داشت. پس از موفقیت در مسابقه "ترانس آلپ" در سال ۲۰۰۳، دکتر کاتارینا ویرنیتزر همزمان با آماده شدن و شرکت در مسابقه ترانس آلپ سال ۲۰۰۴، تحقیقات خود در زمینه علوم ورزشی را نیز انجام می داد.

در این مسابقه، که سخت ترین مسابقه ی دوچرخه سواری در کوهستان شمرده می شود، دکتر ویرنیتزر در زمره ی برترین های جهان در دوچرخه سواری کوهستان قرار گرفت و توانست با رژیم وگان به این موفقیت دست یابد.

مسابقه ترانس آلپ مهمترین و دشوارترین مسابقه دوچرخه سواری در کوهستان است. تصور کنید که: در دوچرخه سواری جاده ای ۳ تور عمده دوچرخه سواری وجود دارند که همه آنها را می شناسند؛ و "تور دو فرانس" نهایت مسابقه دوچرخه سواری در جاده است. پس از این مدل، مسابقه ترانس آلپ در سال ۱۹۹۸ آغاز شد. این مسابقه ۸ روز ادامه داشت و در هر یک از روزها، باید مسافتی طی می شد.

تصور کنید که شرکت کننده باید روزانه به طور متوسط بر ارتفاع ۳ هزار متر غلبه می کرد که می توان گفت این مقدار برابر است با ارتفاع ۳ کوه و همچنین باید مسافتی در حدود ۸۰ تا ۱۰۰ کیلومتر در روز، رکاب می زد و خود را با این شرایط وفق می داد و شما می توانید فشار جسمی و روانی چنین چیزی را تصور کنید؛ و همچنین دمای زیاد هوا در آن شرایط را. وجود این مسائل بغرنج در این چالش خاص، همان چیزی است که این مسابقات را خاص می کند.

برای اولین بار، دکتر ویرنیتزر به طور علمی رژیم وگان را به این مسابقه ورزشی وارد کرد. او ابتدا در مورد مراحل این ورزش تحقیق کرد، از جمله در مورد مسابقه ترانس آلپ تا دریابد که از نظر جسمی چقدر دشوار است و اصلی ترین سوژه مورد تحقیق در این پروژه خود او بود، زنی ورزشکار که می خواست در مسابقه چند روزه دوچرخه سواری در کوهستان شرکت کند. او همچنین از رژیم وگانش در مسابقات ترانس آلپ سال ۲۰۰۴، خبر داد. دکتر کاتارینا ویرنیتزر علاوه بر ارائه اطلاعات جمع آوری شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته در پایان نامه دکترایش، در کتاب انتشار یافته اش "نهایت دوچرخه رانی" نیز آنها را ارائه داد.

اصولاً توانایی شرکت در یک مسابقه ۸ روزه، یعنی به شدت از نظر جسمی و ذهنی آماده شدن به مدت یک یا دو سال؛ بسیار هدفمند، و با تمرینات مداوم، که باید به طور فردی کنترل و طرح ریزی شوند. اما از سوی دیگر، باید مسابقه را تجربه کنید، چون شما نمی دانید که بدن تان چطور واکنش می دهد، وقتی که قرار باشد در طول ۸ روز، هر روز در خط آغاز مسابقه باشید، شاید کشش این کار را نداشته باشید و این فشار روانی که باید هر روز بیش از ۸ ساعت روی دوچرخه باشید و با شرایط بسیار سخت سازگار شوید و گرمای ۳۰ تا ۳۵ درجه سانتیگراد را تحمل کنید؛ و به اندازه کافی غذا و آب بخورید، همه باید مورد توجه قرار گیرند و این مسابقه مسائل بسیار پیچیده ای دارد، و اساساً از دوچرخه سواری در جاده بسیار سخت تر است و این پیچیدگی، مسابقه را برای شرکت کنندگان بسیار پیچیده و بغرنج می کند.

در مسابقه ترانس آلپ، شرکت کنندگان با این چالش روبرو هستند که در مقابل عناصر اقیلمی قرار دارند، و هر روز باید در یک مسیر ۱۰۰ کیلومتری مسائل اقلیمی مربوط به ارتفاعات ۳هزار متری را نیز تحمل کنند. چنین شرایط خسته کننده ای، مستلزم تحمل ارتفاعات، قدرت و تغذیه مناسب است.

مشخصه اصلی مسابقات غیر جاده ای این است که فرصت برای خوردن و آشامیدن بسیار محدود است و این مشکل وقتی حادتر می شود که هوا بسیار گرم باشد و فرد نیازمند انجام کارهای فیزیکی زیادی باشد، چون می خواهد برنده شود و یا حداقل مجدداً روی سکو قرار گیرد. به عنوان مثال، فرد باید برای مدت بسیار، بسیار طولانی کارهای سخت زیادی انجام دهد و اگر از نظر نوع تغذیه اشتباه کند، مثلاً زود یا دیر آب بخورد یا نوشیدنی انرژی زای اشتباهی مصرف کند، به مشکل دچار می شود و در طولانی مدت، شانسی برای برنده شدن ندارد، چون انرژی اش کاهش می یابد و دچار کاهش توان می شود، که دیگر در خلال مسابقه فرصت بازیابی آن را ندارد، و لذا در این روز، فرد قویتر برنده می شود نه او، و این چالش هایی که فرد باید بر آنها غلبه کند در خلال یک مسابقه بسیار پیچیده اند.

بعد از هر بخش مسابقه، اولین کاری که باید انجام گیرد، از یک طرف  سالم نگه داشتن دوچرخه است، چون بدون یک وسیله با عملکرد بهینه امکان ادامه کار نیست و نمی توان به خوبی مسابقه را پایان داد و دومین کار این است که بدنش را مجدداً قوی سازد.

دکتر ویرنیتزر در مسابقه ترانس آلپ سال ۲۰۰۴ به موفقیتی خارق العاده دست یافت. او به عنوان ورزشکار غیر حرفه ای، شاهکاری انجام داد که او را در این مسابقه سخت کوهستانی در گروه نخست قرار داد، که تقریباً از افراد حرفه ای تشکیل شده بود.

مسلماً مسابقه ترانس آلپ ۲۰۰۴ از کارهای مهم من است. ما با هدفی بسیار واقع گرایانه در زمره ۲۰ گروه برتر قرار گرفتیم، و یک نکته عالی این بود که ما از این مرز هم فراتر رفتیم واینک در ردیف ۱۶ ام هستیم، و به عنوان تیم غیر حرفه ای با جهان بزرگان مرتبط شدیم و این واقعاً عالی است.

دکتر کاتارینا ویرنیتزر با به پایان بردن تحسین برانگیز این مسابقه و تحقیقاتش در زمینه علوم ورزشی، در سراسر اروپا به سخنرانی دعوت می شود تا به ارائه و رواج یافته های خود در گردهمایی های بین المللی  علمی بپردازد. در سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹، یافته های او در تعدادی از مجله های معتبر علمی در سراسر جهان، منتشر می شد. در سال ۲۰۰۵، او در گروه "آموزش ورزشی"از دانشگاه پراگ، جایزه محقق جوان را دریافت کرد.

مراحل بازیابی، جنبه مهمی از استقامت یک ورزشکار هستند. از نظر علمی ثابت شده که مراحل بازیابی برای یک شخص وگان نسبت به غیر گیاهخواران بسیار کوتاهترند، زیرا مصرف محصولات حیوانی بدن فرد را در حالت اسیدی قرار می دهد، حتی در حالت استراحت.

مشکل این است که بدن به حداقل ۸ تا ۱۶ ساعت زمان برای بازیابی نیاز دارد، تا بتواند روز بعد با ذخیره انرژی کامل مسابقه را آغاز کند و اگر من نتوانم چنین کاری را ممکن سازم، یعنی روز بعد در مرحله آغاز توانایی بدن من کاهش یافته و نمی تواند از توان بالقوه ی اجرایی خود استفاده کند و اگرچه من چنین چیزی را می خواهم، اما بدن من امکان این کار را به من نمی دهد. به همین خاطر، بازیابی در مراحل مسابقه مسئله بسیار مهمی است.

دکتر کاتارینا ویرنیتزر در خصوص رواج شایعات در مورد پروتئین حیوانی توضیح می دهد

اگر منابع علمی را به طور دقیق بررسی کنیم، تصویر متفاوتی ظاهر می شود که مدارک آن از ارجحیت رژیم وگان (گیاهخواری کامل) خبر می دهد. تحقیقاتی نظیر این از یک قرن پیش تا به حال همواره وجود داشته اند.

همچنین تحقیقات زیادی بوده است که به مقایسه مردم گوشتخوار با گیاهخواران پرداخته. در پایان قرن نوزدهم و در آغاز قرن بیستم، تحقیقاتی نظیر اینها انجام شده که در مراحل اولیه آن ارجحیت رژیم گیاهخواری یا وگان نشان داده شد، و مدارکی در مورد فواید گوناگون رژیم وگان در آنها بود. اما از آن زمان کسی از این نتایج مثبت حرفی نزده و به آنها بی اعتنا بوده ایم و جالب است که بین سالهای ۱۸۵۰ و ۱۸۶۰، انواع تحقیقات علمی در زمینه تغذیه صورت گرفت؛ و حتی اهمیت کربوهیدارت ها به عنوان سوخت اصلی بدن انسان در استرس روزانه و همچنین مفید بودن آن برای تمرینات جسمی نشان داده شد و نکته جالب این است که از آن زمان تاکنون، این یافته ها سربسته ماندند و مورد بی اعتنایی قرار گرفتند.

و متأسفانه اگرچه این نتایج آنجا بودند و اما آن دانشمندان با حامیان گوشت و لبنیات، ارتباط نزدیکی داشتند و از طرفداران سرسخت پروتئین بودند و حتی بر این باور بودند که انسان پروتئین کافی بدست نمی آورد و همه کسانی که ثروتمند بودند یا می خواستند متمدن جلوه کنند، تا حد امکان، گوشت، شیر، پنیر و تخم مرغ می خوردند. با وجودیکه همانطور که گفتم در آن زمان معلوم شده بود که سوخت ارجح برای بدن انسان کربوهیدارت است نه پروتئین. این مسئله در طول قرن ها مورد بی اعتنایی قرار گرفته و ریشه این سوء برداشت هنوز عمیقاً پابرجاست و استحکام یافته است.

ورزشکاران دارای رژیم وگان دوره بازیابی بسیار کوتاهتری دارند. آنها قدرت و استقامت بیشتری دارند و همیشه توانمندتر هستند

به طور خلاصه، در مقایسه ورزشکاران گوشتخوار با ورزشکارانی که رژیم وگان (گیاهخواری کامل) دارند، ورزشکاران گیاهخوار یا وگان از قدرت، پایداری، و توانایی های استقامتی ای بالغ بر ۳ برابر ورزشکاران گوشتخوار، برخوردارند. به عنوان مثال آنها توانستند بیشتر دوچرخه سواری کنند، در یک سری تست های خاص، استرس بیشتری را تحمل کنند یا در دوره هایی طولانی تر تمرین نمایند، و دوران بازیابی آنها بسیار کوتاهتر است، که یک پنجم زمانی است که همه چیز خواران یا گوشتخواران نیاز دارند تا بر خستگی خود غلبه کنند و اینها، نتایجی متحول کننده اند، و هر چند که ۱۰۰ سال است وجود دارند، اما ورزشکاران به ندرت از آنها با خبر هستند و به نظر من این اطلاعات هنوز هم مهیج هستند.

دکتر کاتارینا ویرنیتزر در مناطق زیبای روستایی در کشور اتریش، در میان کوهساران و جنگل ها بزرگ شد. او و خانواده اش به طبیعت و ورزش عشق می ورزیدند

اساساً من عاشق طبیعت هستم. که شامل دویدن، دو ماراتون، پیاده روی نوردیک، کوه پیمایی، ساعتهای بسیار پیاده روی در میان برف در زمستان، دوچرخه سواری در کوهستان، مسابقه دوچرخه سواری به عنوان آموزش و همچنین دوچرخه رانی در سرازیری می شود تا بتوانم طرز راندن دوچرخه را به خوبی فرا گیرم و در حد عالی کار کنم، زیرا در مسابقه، تعیین کارایی نیز اهمیت زیادی دارد. اینکه چطور می توانم با مشکلات مقابله کنم، با مشکلات فنی در پایین جاده، باید در این زمینه آموزش دید. لذا همه چیز به پشتکار، طبیعت، کوهستان، جنگل، ربط دارد و اینها زندگی من هستند.

کاتارینای جوان با این علاقه شدید به طبیعت، طوری بزرگ شده که به حیوانات نیز عشق می ورزد. او در دوران نوجوانی، وقتی در مورد ظلمی که در پرورش حیوانات برای مصرف گوشت شان به آنها می شد، مطلع شد، تصمیم گرفت گیاهخوار شود

من در ۱۶ سالگی گیاهخواری را شروع کردم، زیرا مطلع شدم که حیوانات به خاطر غذای من شکنجه می شوند و به خاطر اطلاعاتی که در آن زمان جمع آوری کرده بودم، دریافتم که حیوانات به خاطر رژیم غذایی من رنج می کشند و من این را نمی خواستم و این برای من در سن ۱۶سالگی یک عامل مهم بود.

دست کشیدن از گوشت و لبنیات روندی بود که بین ۱۶ تا ۲۵ سالگی ام روی داد و در من شکل گرفت، بویژه وقتی در مورد این تضادها، انسان ها، حیوانات، ورزش و رژیم غذایی، تحقیق می کردم، و به خاطر مدارک یا اسناد علمی ای که جمع آوری می کردم.

اگرچه انگیز دکتر ویرنیتزر برای پیروی از رژیم وگان، عشق او به حیوانات بود، او به زودی به فواید دیگر رژیم گیاهخواری پی برد

انگیزه شخصی من اخلاقی بود. اما از دیدگاه یک ورزشکار در زمینه ورزشی در واقع رژیمی بهتر و مؤثر تر از رژیم وگان وجود ندارد.

www.bikeeXtreme.org

http://www.wirnitzer.at   

http://www.tierschutzaktiv.at/stars_TaT/Dr%20Katharina%20Wirnitzer%2013082010/Forms/AllItems.aspx

کتاب دکتر ویرنیترز، "نهایت دوچرخه رانی" در این سایت در دسترس است:

www.Amazon.com